آویشن شیرازی

 

آویشن شیرازی گونه ای از گیاهان گلدهنده در خانواده نعناع می باشد. اولین بار در سال 1976 شرح داده شد.

 تنها گونه شناخته شده از جنس Zataria  بوده و بومی آسیای جنوبی شامل ایران ، افغانستان ، پاکستان و کشمیر است. 

در ایران در شهرستان اقلید می روید. به آویشن شیرازی یا برگ پهن معروف است. 

گیاهی است که در جهان پراکندگی محدودی دارد. شکل گل و برگ هایش با آویشن باغی T.vulgaris  متفاوت است .

 آویشن شیرازی برگ های پهن تری دارد. 

خصوصیات ظاهری :

 ساقه های چوبی به ارتفاع 10 تا 30 سانتی متر می باشد. ساقه ی مستقیم و چهار گوش دارد .

ریشه چوبی و منشعب آن که ظاهر ناهموار دارد به سهولت در زمینهای سخت درون تخته سنگها نفوذ می کند.

 رنگ برگهای آن خاکستری روشن است. دمبرگ بسیار کوتاهی نیز پهنک برگ آن را به ساقه ارتباط می دهد. گلهای آن کوچک ، متعدد، معطر به رنگ سفید با گلی و مجتمع به صورت دسته هایی در قسمتهای انتهائی ساقه می باشد. 

برگها پوشیده از کرک های خاکستری رنگ و حاوی اسانس هستند.

میوه فندقه به رنگ قهوه ای تیره به طول 2-1 میلی متر است  که داخل میوه چهار بذر به رنگ قهوه ای تیره وجود دارد. 

بذر آویشن بسیار ریز است . بذرهای آویشن 2 تا 3 سال قوه ی نامیه ی خوبی دارند.

 در شرایط اقلیمی مناسب 14 تا 20 روز پس از کاشت سبز می شوند. 

شرایط محیط رشد: 

در مناطق مرتفع کوهستانی می روید . در طول رویش به هوای گرم و نور کافی نیاز دارد. 

این گیاه خشکی دوست بوده و به سهولت قادر به تحمل کم آبی و خشکی است .

 آویشن به حالت غرقابی حساس است و این امر موجب خشک شدن گیاه می شود. 

خاکهای سبک حاوی ترکیبات کلسیم خاک های مناسبی جهت کشت آویشن است. 

از ضرورتهای کاشت گیاه آبیاری منظم و وجین علفهای هرز است در طول رویش نیز مبارزه با علفهای هرز نیز ضروری است که وجین مکانیکی با علفهای هرز باید با استفاده از علف کشهای مناسب تکمیل گردد.