"بومادران معمولی" گیاهی است علفی و یکساله، دارای ساقه و شاخه های راست به ارتفاع ۲۵ تا ۶۰ سانتیمتر که در نواحی بحرالروم (مدیترانه) و غالب نقاط ایران می روید. این گیاه به رنگ سبز مایل به زرد با دمبرگ دراز و گل هایی مجتمع بصورت خوشه دراز در کنارهٔ برگ ها دیده می شود. دانه اش تقریباً کروی و صاف است. سرشاخه های گل دار این گیاه به علت دارا بودن اسانس، بوی مخصوص دارند.
در زمانهای گذشته این گیاه را با گیاهان مهرگیاه و داتوره ترکیب کرده و یک داروی بیهوشی تهیه می کردند. البته این ترکیب باعث ایجاد توهمات و حساسیت شدید به نور هم می شد. این گیاه حتی در دزهای کم می تواند سبب عوارض جانبی شدید و حتی مرگ در حیوانات شود.
"بنفشه سه" رنگ سالیان متمادی به طور پی در پی با نام های هرت سیز و پانزی معروف بوده است.
گیاه پانزی که در زبان گل ها به معنی خیال می باشد، از سال1839 میلادی به بعد به صورت کشت شده وارد بازار شد. واژه پانزی از کلمه فرانسوی pensee به معنی فکر و خیال گرفته شده است. گرچه در نمایشنامه های شکسپیر از نام گیاه پانزی زیاد استفاده شده، ولی منظور او گیاه هرت سیز و یا به اصطلاح بنفشه وحشی است؛ نه بنفشه هایی که به صورت مدرن کشت می شوند.
ا
یران چون دارای گوناگونی اقلیمی و شرایط جوی مناسب و متنوع بوده، مکان مناسبی برای رشد و نگهداری گونه های مختلف گیاهی می باشد و به عنوان کشوری غنی از منابع ژنتیکی گیاهی مطرح بوده و جایگاه مناسبی برای رشد و پرورش انواع گیاهان محسوب می گردد. به همین خاطر می توان انواع مختلف گیاهان زینتی و دارویی را به صورت خودرو یا تحت کشت به مقدار فراوان تهیه نمود.
درخت "بلوط برانتی" یا "بلوط ایرانی" یکی از گونه های جنس بلوط و بومی غرب آسیا (شامل ایران، عراق، سوریه و ترکیه) است. این درختان حدود بیش از 50 درصد پوشش جنگلی رشته کوه های زاگرس را در ایران تشکیل می دهند و یکی از مهمترین گونه های درختی در این نواحی می باشند. ایرانی ها از بذر این گیاه در طب سنتی استفاده می کنند. علاوه بر این، از چوب این درختان به عنوان سوخت، زغال چوب و الوار استفاده می شود.
برنج گیاهی است که دارای ارقام زودرس (طول دوره رشد ۱۳۰ تا ۱۴۵ روز)، متوسط رشد (۱۵۰ تا ۱۶۰ روز) و ارقام دیررس (۱۷۰ تا ۱۸۰ روز) می باشد.
ریشه برنج سطحی و افشان بوده و حداکثر در عمق ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتری خاک نفوذ می نماید. در این گیاه بغیر از ریشه های جنینی از محل گره ها نیز ریشه بوجود می آید. هر چقدر رشد برگ ها بیشتر باشد، بر رشد ریشه ها هم افزوده شده و در نتیجه می توان گفت که با افزایش تعداد پنجه ها تعداد برگی بیشتر شده و در نتیجه رشد ریشه ها نیز زیادتر می گردد.
درخت "برگ بوی هندی" گیاهی از خانواده برگ بو و بومی هند، بنگلادش، نپال و چین می باشد. این گیاه تا ارتفاع 20 متر می تواند طول داشته باشد و دارای برگ های معطر است که دارای خواص دارویی می باشند. برگ ها به صورت منفرد بر روی شاخه ها قرار می گیرند.
منشأ این گیاه اروپا و آسیای غربی است. در حالی که De Candolle، آفریقای شمالی و نیز جنوب دریاچه خزر را موطن اولیه این گیاه می داند. گزارشات دیگر، مناطق ساحلی مدیترانه و خاور نزدیک و میانه را مرکز اولیه باقلا سبز نسبت می دهند.
مصریان قدیم صمغ باریجه را به میزان زیادی وارد می کردند و در میان گیاهانی که برای بخور دادن استفاده می کردند، این گیاه ارزشمندترین آنها به حساب می آمد.
باریجه گیاهی است علفی و چند ساله به ارتفاع 1 تا 4 متر که اغلب در مناطق خشک رشد می کند.
بارهنگ گیاهی علفی و چندساله با برگهای رزت به طول 15-30 سانتیمتر است. برگها بیضی کشیده، پهن و با لبه های نرم است. برگها 5 تا 9 رگبرگ مشخص دارد. گلها کوچک، سبز- قهوه ای و با پرچمهای بنفش است. گلها در یک گل آذین spike یا سنبله قرار دارند. بارهنگ سه زیرگونه دارد که عبارتند از: major، intermedia (DC.) Arcang، winteri (Wirtg.) W.Ludw.
