هلو انجیری
مبدأ هلو نواحی گرم چین است که در آنجا از حدود 3000 سال پیش از میلاد مسیح کشت می شده است. در حال حاضر جنگل های گسترده ای از گونه های وحشی هلو در چین وجود دارد.
هلو انجیری یا هلو دیسکی با نام علمی Prunus persica از واریته donut، نوعی از هلو است که به دلیل ظاهرش به این نام نامیده می شود.
خصوصیات گیاهشناسی:
هلو درختی است که تا 4 تا 10 متر ارتفاع رشد می کند. برگ های آن نیزه ای شکل، به طول 7 تا 16 سانتیمتر و عرض 2 تا 3 سانتیمتر و با رگبرگ های پرمانند می باشند.
گل ها در بهار و قبل از برگ ها به وجود می آیند. این گل ها منفرد یا دوتایی، به قطر 2.5 تا 3 سانتیمتر، به رنگ صورتی و دارای پنج گلبرگ می باشند. گل هلو، به صورت جانبی، از یک جوانه ساده روی شاخه یکساله به وجود می آید. بیشتر ارقام هلو خودبارورند.
گرده افشانی می تواند توسط باد انجام شود ولی کندوگذاری، مقدار محصول را بالا می برد.
میوه هلو توسط مقدار زیادی کرک پوشیده شده است. گوشت میوه ممکن است سفید و یا زرد و در اطراف هسته قرمز رنگ باشد. هسته ممکن است به گوشت چسبیده یا از آن جدا باشد. انواع هسته جدا، به خاطر گوشت نرم و پر آبی که دارند برای مصرف به صورت تازه، و انواع هسته چسبان برای کمپوت سازی مناسبند. این میوه ها در واریته ی انجیری در ابتدا و انتها به هم نزدیک شده و به شکل شیرینی دونات می باشند. نام کولتیوار donut نیز به دلیل شباهت این میوه ها به این شیرینی به آن داده شده است.
شرایط محیط رشد:
پایداری هلو در برابر سرمای زمستانه از سیب و گلابی کمتر و تقریباً مشابه به است. برای هلو، سرمای کشنده به طور معمول حدود -21 درجه سانتیگراد است ولی اگر هوا به سرعت سرد شود در دماهای -9 الی -13 درجه نیز جوانه ها و حتی شاخه های جوان خشک می شوند. نیاز سرمایی هلو برای بیرون آمدن از استراحت زمستانه 400 تا 1000 ساعت دمای زیر 7 درجه سانتیگراد می باشد. هلو، در برابر گرمای تابستان، مقاومتر از سیب است و در تابستان های گرم، میوه آن مانند گلابی از کیفیت بهتری برخوردار می شود.
ریشه های هلو در برابر کمبود تهویه خاک بسیار حساس است و از غرقاب شدن به شدت آسیب می بیند. این درخت برای بهترین رشد به خاک های به نسبت سبک، با ژرفای 1 تا 1.5 متر و زهکش کامل نیاز دارد. هلو 2 تا 3 سال پس از کشت آغاز به گل دادن کرده، اولین میوه اقتصادی خود را در سال چهارم یا پنجم تولید می کند.
عمر اقتصادی هلو حدود 10 سال است و از آن به بعد، باردهی آن کم می شود و باید درخت را قطع کرد.
در هلو، به طور معمول، تعداد میوه تشکیل شده بسیار بیشتر از حد تحمل درخت است و این گیاه باید به طور حتم تنک شود.
هلو معمولاً به روش جامی پیرایش و پس از باروری، هر ساله به شدت هرس می شود تا تشویق به تولید شاخه های جوان، که در سال بعد گل و میوه خواهند داد، گردد.
تکثیر:
افزایش هلو به روش پیوند انجام می شود. بهترین پایه برای هلو، دانهال های خود هلو است ولی این گیاه را می توان روی پایه های زردآلو، بادام و آلو نیز پیوند زد
با به کار بردن گیلاس چینی به عنوان پایه، توانسته اند هلوهای پاکوتاه و نیمه پاکوتاه تولید کنند.
فاصله کشت برای ارقام معمولی هلو، 6 تا 7 متر است و در یک باغ خوب می توان انتظار 40 تا 50 تن محصول در هکتار داشت. در روش های داربستی فواصل کشت کمتر و مقدار محصول بسیار بیشتر است و تا 110 تن در هکتار نیز می رسد.
هشدار:
هلو برای اشخاص سرد مزاج مضر است. به همین دلیل این افراد باید هلو را با عسل یا زنجبیل بخورند.
هضم هلو برای بعضی از اشخاص دشوار است و نفخ ایجاد می کند. برای اینکه ایجاد نفخ نکند، باید آن را حداقل نیم ساعت قبل از غذا خورد.
