اورنج بِری

اورنج بِری یکی از گیاهان گلدار از خانواده ی مرکبات است که در نواحی گرمسیر جنوب شرقی آسیا و شمال استرالیا گسترش دارد. این درخت به خاطر میوه های خوراکی و صورتی رنگش کشت می شود. در نواحی معتدله می توان این درخت را در گلخانه پرورش داد.

خصوصیات گیاهشناسی:

اورنج بِری ها درختانی همیشه سبز در اندازه های کوچک تا متوسط هستند. گل ها و میوه های آن در خوشه های بزرگ تشکیل می شوند. میوه ها ممکن است در آب و هوای گرمسیری در بعضی سال ها، سال آور یا نیاور داشته باشند.

برگ های این گیاه متناوب، 3 تا 7 برگچه ای، با بیش از 18 سانتیمتر طول، با برگ چه هایی به طول 7.5-18 سانتیمتر؛ بیضوی یا لوزی شکل یا تخم مرغی شکل هستند. این برگ ها در صورت فشردن دارای عطر خاصی می باشند. گل ها کوچک، زرد رنگ، در انتهای خوشه های گل برگدار به طول 10 تا 30 سانتیمتر می باشند. میوه های این گیاه از نوع سته، به طول 1-1.8 سانتیمتر و تخم مرغی شکل است. این میوه ها در زمان رسیدن به رنگ نارنجی کم رنگ دیده می شوند.

شرایط محیط رشد:

این گیاه بهترین رشد را در آفتاب کامل و آبیاری منظم دارد. به نظر می رسد که بهترین شرایط برای رشد و پرورش این گیاه، مشابه شرایط محیط رشد مطلوب برای سایر مرکبات (سیتروس ها) باشد. این گیاه تا دمای 32 درجه فارنهایت مقاومت می کند.

خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:

از این گیاه می توان در درمان سرفه، رماتیسم، زردی و کم خونی استفاده کرد. اگر عصاره ی برگ آن را همراه با شکر، ناشتا در صبح میل کنید برای از بین بردن و کشتن کرم های روده مانند آسکاریس بسیار مفید است. همچنین از عصاره ی این برگ ها در درمان تب و ناراحتی های کبدی نیز استفاه می شود. پُماد حاوی مخلوط برگ های این گیاه و زنجبیل برای درمان اِگزِما و حساسیت های پوستی کاربرد دارد.

ریشه های این گیاه نیز جهت کاهش تب مورد استفاده قرار می گیرند. عصاره ی میوه خام و برگ های آن دارای آلکالوئید هستند و خواص ضدباکتریایی و ضد قارچی دارند.

میوه های این گیاه خوراکی بوده و در نواحی خاصی از جهان، بسیار مورد پسند می باشند. همچنین از این درختان درصورت آرایش و هرس مناسب می توان به عنوان درختی زینتی نیز استفاده کرد.

سنگ مصنوعی سمنت پلاست

تکثیر:

تکثیر اورنج بِری توسط کشت بذر صورت می گیرد